Sinds we social media hebben omarmd, praten we over verbinden en al snel komt dan het magische woord ‘samen’ boven drijven. Niet zo vreemd, samen impliceert immers dat je oog hebt voor je omgeving en dat je het niet in je eentje wilt doen. En verbinden is een niet te onderschatten noodzaak. Altijd al geweest trouwens. Nu kunnen we niet ontkennen dat we in een ik-tijdperk leven, waarin iedereen elkaar het allerbeste gunt,zolang het individu maar wel optimaal profiteert.
Begrijpelijk, maar we moeten er dus wel rekening mee houden dat we tegen (of met) een lading individuen praten. Een samenraapsel eigenlijk, met eigen belangen, wensen en behoeften. Het valt mij op dat er steeds vaker getoverd wordt met het woordje ‘samen’. We dichten er bijzondere krachten aan toe. Lees je ‘samen’, dan moet je blijkbaar concluderen dat het merk zich met jou verbonden voelt. Verbinden is echter een kwestie van mentaliteit, van cultuur, niet van woorden. Zou het nou echt zo zijn dat mensen bij een themaregel met ‘samen’ denken: ‘wow, daar moet ik zijn, die zijn veranderd, ze vinden mij nu extra belangrijk’. Het lijkt er op dat we in campagnethematiek leunen op woorden die moeten bevestigen dat we open staan voor onze klant en dat we het echt niet in ons uppie willen doen. (Wat we eigenlijk veel liever zouden willen, want dat oeverloze gereageer van consumenten stuurt ons continu het bos in.) Moeten we ‘samen’ dus niet iets meer uitdragen in plaats van opschrijven? Wat zou er gebeuren met al die thema’s als je ‘samen’ weglaat, zou het ongeloofwaardiger worden? Zouden je klanten je berichten niet meer delen of minder positief reageren als je iets goed doet? Ik denk het niet. Sommige dingen schrijf je niet op, die moeten worden ervaren.
